Dom w pięknym ogrodzie

Jeśli szukasz miejsca, gdzie stoi nowoczesna „stodoła” na równiutkiej trawie typu „Wimbledon”, to omiń to ogłoszenie, szkoda Twojego czasu. Ale jeśli woła cię „coś”, czego jeszcze nawet nie potrafisz nazwać, jakiś zew, posłuchaj… Wyobraź sobie bramę, do której wiedzie wąska, ślepa uliczka. Za ową bramą rozciąga się siedemsetmetrowy ogród, gdzie nie ma kostki betonowej, tylko swobodnie rosnąca trawa z wszędobylskimi stokrotkami, mniszkiem lekarskim, barwinkiem i fiołkami. Tuż za bramą rosną trzy ogromne świerki, między którymi wiszą dwa hamaki. Za świerkami są skrzynie ogrodowe z ziołami, poziomkami i truskawkami. Zresztą, zioła panoszą się wszędzie: oregano, mięta, melisa. W ogrodzie rosną tradycyjne drzewa i krzewy; jarzębiny, aronia, dąb, głogi, forsycje, porzeczki czarne i czerwone, maliny, lubaszki, jeżyny i wiele innych. Nie ukrywam: mam hopla na punkcie naszych, swojskich roślin, które tworzą piękną zieleń przebarwiającą się jesienią, dają owoce zarówno dla nas, jak i dla zwierząt i tworzą czarodziejski klimat starego ogrodu z „babcinych” opowieści. Uwielbiam liliowce, których jest mnóstwo, tawuły, funkie, firletki, słoneczniczki, hortensje ogrodowe. Cały ogród żyje własnym życiem, rośliny wyłażą poza klomby, rozsiewają się, gdzie chcą i rozpieszczane przeze mnie zagarniają każdy wolny kawałek przestrzeni, a wszystko to bez chemii. Zza bzów i krzewuszek wychyla się domek.